ZAMK


   Susmak. Orta hallice bir eylem gibi görünse de değil. En çok bağırmak gerektiği anda kolay gelir susmak. En çok susmak gerektiğinde de imkansız. Ağdalı eylemsizlik hali yapıştığı zaman kişiliğine insanın, Tanrı çağırsa bile gitmek istemez ve şeytanın ruh gıdıklayan nahoş ve mayhoş sesinden de kaçamaz. Her eylemimiz -ma / -me ekini almıştır artık ve güçlü bir yapıştırıcıdır kıçımızı TV karşısındaki koltukta tutan.
   Bir şeyleri haykırmamız gerekir artık, gerçekte olan şeyleri. Haber spikerlerinin söylediğinin aksini. Magazin programlarında olmayanları. Pembe dizilerimizde yer verilmeyenleri.. Söylemek gerekir. Ve herkes susar. Susmak, keyfine düşkün ve aç bir Yahudi'nin domuz eti yemesi gibidir: Olmaması gerekir ama olması daha kolaydır. Herkesin yaptığını yapmak, suça ortak olmak. "Just do it." Basittir. Suçlu olmak gerekir o an. Siz suçlusunuz, dersen eğer, sadece bu iki kelime bile seni suçlu yapabilir. Ve kimse suçlanmak istemez. Suçlanmamak için 'suçlu' dememek gerekir. Suçlamadığımız her ansa suçlu oluruz. Gereksiz yere dönüp duran ve her şeyi kaosa sürükleyen bu çarkı durdurabilecek miyiz? Tek kelime edecek gücümüz var mı?..
   Susarlar.. Susarız. Kıyıma ortak oluruz. 
   Bir de susmak gereken anlar vardır. Bilmediğimiz konular, bizi ilgilendirmeyen başlıklar, herkesin kendi hayatı gibi. Bu sefer de susamayız.. Ağzımıza geleni söyleriz, beyin süzgecinden geçirmeden. Kaba mı? Boş versene. Üzdüm mü onu? Bana ne! Eksik ya da fazla mı söyledim? Siktir et. Ben konuşurum çünkü her şeyi bildiğini sanan, her konuda bir fikri olan ve aksini düşünmeden kendi fikrini sonuna kadar savunan aptal bir Buda bilgesiyim. Tek yapmam gereken bağdaş kurup oturmak değil mi? Ben konuşurum çünkü sen kimsin ki?  
   Susmak gerektiğinde konuşmak, konuşmak gerektiğinde susmak.. Sarılmak gerektiğinde uzatmamak ellerini ve bırakmak gerektiğinde günahkar bir kelepçeye dönmek. Doğruları geceye fısıldamak, ses tellerini mümkün olduğunda az titreştirerek. "E söylüyorum işte gerçeği" Kim duyuyor seni, Nyx dışında? Konuş! Korkma gücü elinde tuttuğunu sanan saray artıklarından. Konuş. Konuşalım..
   Konuşmamız gerekiyor. Öyleyse, susalım.. Susalım ve sessiz nefeslerimiz sayesinde dönmeye devam edebilen bu baskıcı çarkın altında ezilmeye mahkum edelim kendimizi.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gibi

Cenin modu faydasız...  Üşümek istiyor bedenim ve terlemek. Uyumak istiyor zihnim ve güneşlemek. Tavanı izlemek istiyor gözlerim Ve gökyüzünü seyretmek. Kapanmak istiyor ellerim yüzüme Ve sarılmak belime. Boğazım gıcıklanıyor, Dökülmek isteyen kelimelerle dolu gırtlağım. Midem kaşınıyor, İçeride bir telaş hakim, kelebekler sessiz.. Bağırsaklarım kaygılı, Ayak basılmış mayın misali. Ciğerlerim şaşkın, Göğüs kafesim mi daraldı sanki? Ayaklarım üşümüş... Halbuki Nisan da yeni gelmişti. Başım ağrıyor, Saat de gecenin ikisi ve karanlık içerisi halbuki. Sessizliğin kulak tırmalayan uğultusu Karıncalandırıyor göz sinirlerimi. Acıyana kadar sıkıyorum göz kapaklarımı ve Merhaba gri duvar, az önce daha beyazdın gibi? 
Devamı

Kokuşmuş Mürekkep

İnce ince işlenmiş saman yaprakları ve üzerlerine büyük bir titizlikle dokunmuş kelime yığınları. Her bir kelime, içinde bulunduğu kitaba, hatta cümleye göre ayrı bir anlam kazanıyor. Her bir yaprak, içinde barındırdığı kelimelerle bütünleşerek bir adım oluyor kendinden sonraki sayfaya. Aynı kelimeler, farklı ve sınırsız kombinasyonlar ile birbirinden bağımsız binlerce hikaye oluşturabiliyor. Öyle ki kokuları bile etkileniyor hikayelerinden. Fantastik ve bilim kurgu kitapları.. ilk defa denenecek olan şekerli bir içeceğin kokusuna sahip. Al beni, diyor şehvetli bir şekilde ve tüm zevkiyle sunuyor kendini alıcısına. Polisiye kitaplar kahve kokuyor. Hani şu içeriklerinde çoğu zaman aynı ürünlerin farklı yüzdelerde kullanıldığı ve isimlerinin garip olduğu kahveler... Çok da bir fark yok aslında, biliyorsun ama denemek istiyorsun işte. Ucuz aşk romanları, şey, ucuz parfüm kokuyor. Monotonlaşmış hayat parçalarından izler taşıyan monoton hikayeler... Felsefe kitapları kokteyl gibi kokuyor. İ
Devamı

Fetüse Dönüş

İçime bir alev topu düşmüşçesine kavruluyorum. Öyleyse neden titriyorum? Durduramıyorum bunu; ellerim, bacaklarım, dudaklarım... Soğuktan titriyoruz. Neyin soğuğu bu? Neyin yokluğu? Neden açamıyorum gözlerimi? Şişmiş... Neyin acısını yaşıyor bedenim?  Ruhum hangi imkansızlıkla boğuşuyor da yenik düşüyor?  Düşmüşüm, kalkamıyorum.  Isınmaya çalışıyorum. İçimdeki bu alev... Neden tenimi ısıtamıyor ruhum?  Kime yanıyor cayır cayır?  Cenin olmuşum kaldığım yerde. Yokluk mu bu? Öyle gibi. Boşluk gibi, daha çok hiçlik gibi. Nihil ex nihilo fit. Hiçten hiçbir şey çıkmaz. Çıkmazda sıkışmışım, bedenim sancılı. İkarus'a dönmüş ruhum, erimişim. Uçabilirim sanmıştım, yanılmışım. Güneşe dokunacakken çakılmışım yere, Cenin olduğum yerde kalabilseydim keşke...
Devamı