UYUŞMUŞ RUH

Ellerim buz gibi, yüzüm yanıyor. Hasta mıyım? Burnum akıyor, sesim boğuk. Peçete lazım. Grip mi olmuşum? Soğuk algınlığı? Annem olsa bilirdi...

Üşütmüşüm sanırım. Ses tellerimin akordu bozulmuş sanki. Boğazımdan aşağısını üşüten o soğuk nefesin etkisi mi bu, takılıp kalan ve ciğerlerime inemeyen? Üşüyorum. Pencereyi kapatayım... Havasız kaldım şimdi de, olanı bile içime çekemiyorken. Azıcık açayım, bir de battaniye. Evet, ama yetmiyor. Üşüyorum. İçim üşüyor. 

Ruhum sıkışmış sanki kaburgalarımın arasına. Battaniyeyi açayım, bir de ısıtıcıyı. Gitmiyor bu daralma hissi, boğuluyorum sanki. Gözlerim yanıyor. Ellerimi gözlerime koyuyorum, soğuk bir işe yarıyor. Ama hala nefes alamıyorum. Elektrik kesildi... Şimdi daha da soğuk her şey. En çok da ruhum. O mu üşüyor acaba, ondan mı bu soğukluk? 

Ihlamur yaptım iyi gelir diye ama ellerimde soğudu o da. Neye dokunsam sıcaklığını emiyorum sanki ama ben de ısınmıyorum. Üşüyorum. Ayaklarımı hissetmiyorum. Patiklerim nerede? 

Yetmiyor, yetmiyor, yetmiyor.. Hiçbir kumaş parçası ısıtmıyor tenimi. Soğuk içeriden, buz dağı oturmuş mideme sanki. Küresel ısınmanın eritemediği... ama eritmem gerek.

Isınmam gerek ve bunu dışarıdan sağlayamıyorum. Kendi kendimi ısıtmam gerek. Kendi kendime yetmem gerek. Nefes almam gerek. Önce peçete, evet. Bir de soğuk su içelim. Annem olsa kızardı, haberi yok iyi ki... 

Kaykaydan kayarcasına iniyor su mideme. Nefesim hala tıkalı... Bir iki yudum daha alıyorum. Soğuğu soğukla küllüyorum. Tenimi ruhumla harlıyorum. Nefesimi göz yaşımla közlüyorum. Şimdi daha yumuşak her şey. 

Ve sıcak, sonunda. Yanaklarımdan boynuma doğru iniyor sıcaklık. Yavaşça.. ama olsun. Kendi kendimi ısıtıyorum çünkü neden olmasın? Cıva yükseliyor, hissediyorum. Tırnaklarım pembeleşiyor, ayaklarım uyuşmuş, nefes alabiliyorum!

Buz dağım... Erimesi zaman alacak. Ama eriteceğim. Önce ısınacağım, sonra nefes alacağım, ardından iyileşeceğim ve onu eriteceğim. Çünkü sadece ben yapabilirim. 

Kulaklığım? Heh, buldum. Şimdi... uyuyabilirim.